​Choreografe op het canvas

 

Het snerpende geluid van de conducteur die op zijn fluitje blaast.

De zonnige augustusmiddag loopt op zijn einde als de Italia Express hortend en stotend Amsterdam Centraal verlaat. De trein trekt piepend door de wisseld. In wagon 9 , compartiment 17 , op plaats 5 zit Wanda Grendèl. Veertien jaar en een paar maanden oud. In haar rugzak het blocnotevelletje met het adres van Teatro del Balletto di Roma. Haar eigen spiegelbeeld kan ze inmiddels uittekenen. De afgelopen vier jaar oefende ze uren per dag met het Nationale Ballet. Sonia Gaskell leerde haar het leven op spitzen. Van pas de deux tot Zwanenmeer. Ze heeft meer tutu's dan spijkerbroeken. In Italie ontwikkeld ze zich verder. Na vier jaar verlaat ze Rome als choreografe. De wereld roept. Het avontuur lonkt. Vele malen steekt ze dansend de oceaan over. Als entertainer op de SS Rotterdam. Daarna verlegt ze haar koers naar de vaste wal. Teheran, Beiroet,. Andere culturen. Andere bewegingen. Soms aarzelend en tergend langzaam, dan weer vol overgave en met duizelingwekkende werveling. Als ze zich gelaafd heeft aan wat de wereld te bieden heeft en haar hoofd vol is met indrukken zoekt ze de nuchterheid van het Groningse land. Ze start haar eigen dansgezelschap. De ene choreografie volgt de andere al snel op. Daarna regisseert ze theaterstukken, musicals, opera's. Vaak in samenwerking met componist, pianist en echtgenoot Martin van Dijk. Na afloop van tijd eisen de jaren van keiharde training hun tol. Op de Wackers Academie in Amsterdam leert ze haar creativiteit op een andere manier vorm te geven. Op het doek. Eerst met soft pastel. Later ook met olieverf. Nog weer later eveneens op de computer. Ook in formaat laat ze zich niet beperken. Ze ontwikkeld met evenveel passie en plezier decorstukken voor het theater als illustraties bij kinderboeken. Het zal niemand verbazen dat haar werk al net zo kleurrijk en expressief is als haar choreografieen.

 

Piebe Piebenga

 

The shrill sound of the conductor who blows his whistle, The noon sun in August is already on it's end and the Italia Express leaves the Central Station. Sitting in wagon 9, compartment 17 is Wanda Grendèl. Fourteen years and a few mounds old. In her backpack the notepad paper with

the adress of the Teatro del Balletto di Roma. In the meantime she could draw her own reflection. The last four years she practiced hours a day with the National Ballet. Sonia Gaskell taught her the life on spitzen. From pas de deux to Swanlake. She has more tutu's than jeans. In Italy she developed further on. After four years she left Rome as a choreographer. The world calls. Adventure beckons. Many times she danced a cross the ocean as entertainer  on the SS Rotterdam. Then she shifts her course to shore . Tehran, Beirut, Other cultures. Other movements. Somtimes hesitant and agonizingly slow, then full devotion and with dizzying whirl. When she is satisfied with what the world has given her and her head is full of impressions she was looking for sobriety of the Groningen country. She started her own dance company. One choreography follows the other quickly. Next she directed Plays, Musicals and Opera's. Often in collaboration with composer, pianist and her husband Martin van Dijk. Over time, years of hard training require their toll. At the Wackers Academy in Amsterdam she learned how to shape her creativity in a other way. On the canvas. First with soft pastel, then with oil, later on with the computer. Even in format she does not like limitations. She developes, with the same passion, a decor for the theater as illustrations for children. It will not surprise anyone that her work is just as colorful and expressive as her choreographies.